"اِنَّ اللّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَومٍ حَتّیَ یُغَیِّروا ما بِاَنفُسِهِم"   (رعد، 11)

همانا خداوند سرنوشتی قومی را عوض نمی کند مگر به دست خود آن قوم

    چند سالی است که شرایط زندگی مردم در کشور به خصوص شهر خودم، تهران، خیلی عوض شده. سختی ها زیاد شده و مشکلاتی که نشاید در شأن یک ملت اسلامی، پیش آمده است. این چند ماه اخیر که نور علی نور شده. متأسفانه حرمت نون تو سفره از نظر خیلی ها شکسته شده. همین امروز شاهد چندین مصداق کسب روزی غیر حلال بودم که یه طرف قضیه خودم بودم و رنجیدم و لازم دیدم این متن رو بنویسم. مردم به گناه می افتند و کسب روزی حلال تو اولیت قرار نمی گیره. زبان میشه وسیله ی کسب درآمد تا عقل و وجدان. هر کسی میخواد از بقیه به عنوان پله استفاده کنه تا خودش رو بکشه بالا. نه اون بالایی که جاه و مقام باشه. تا اون حد که صرفاً نمیره و بتونه زنده بمونه. مردم هم حق دارند و هم حق ندارند. حق دارن اینطور اذیت نشن چون واقعاً سخت شده. حق ندارن چون به هر حال گناه گناهه. البته منکر این نمیشم که هنوز هستند افرادی که روزی حلال برایشان از هر امری مهم تر است و هنوز خوب زندگی می کنند. ولی متأسفانه مسئولین محترم ما هیچ نگاهی به بعد اسلامی و شرعی این قضیه ندارند و از اون طرف احساس خطر می کنند از احتمال پایان حکومت مذهبی در ایران. وقتی طرف به نون شب محتاجه مگه می تونه به دین و شرع فکر کنه. وقتی وضعیت اشتغال اینقدر اسفناکه، تورم و گرونی و بی وجدانی غوغا می کنه، چی انتظار دارین؟ چرا از احتمال پایان حکومت مذهبی صحبت می کنید وقتی مسببش خود شمایید. وقتی زمینه ی مثبت فراهم نشه عواقبش هم باید قبول کرد. من به عنوان یک جوان و جزء بسیار بسیار ناچیز جامعه که دوست دارم کشور و ملتم همیشه پاینده باشند، برای تمام هموطنان خوبم آرزوی سعادت و گشادگی روزی می کنم.