همه ی مدادرنگی ها مشغول بودن به جز مداد سفید، هیچ کس به او کار نمی داد. همه گفتند تو به هیچ دردی نمی خوری. یک شب که مدادرنگی ها تو سیاهی کاغذ گم شده بودند، مداد سفید تا صبح کار کرد، ماه کشید، آن قدر ستاره کشید تا کوچک و کوچک تر شد، صبح توی جعبه ی مدادرنگی جای خالیش با هیچ رنگی پر نشد!